Defne Joy Foster'ın ölüm haberini aldım sabah sabah açtığım bilgisayarımdan,çok üzüldüm,şaşırdım,endişelendim,meraklandım...
Defne genç bir insandı,hayat doluydu,farklı bir ışığı vardı,annemin karabiberi Defne hakkında ölümünün ardından çok yazılar yazıldı.Ölümü gerçekten bir muamma,evde hayvan oluşu ve soğuğun astımı tetiklediği halde soğuk suya sokuluşu,komşuların evden çok bağırmaların geldiğini eşya seslerinin geldiğini söylemei,defnenin başındaki sıyrık.....evin sahibinin kaç gündür işe gitmediği,evine uğramaması düşündürücü....Olay nasıl olmuş artık ev sahibini bağlar,suçlu ya da suçsuz gerçek bir gün açığa çıkar.Gözardı edilen bir gerçek var ki Defne anneydi,onun minik yavrusu bir gün büyüdüğünde araştıracak,soracak lütfen bu güzel insan için yazılarınızı ona göre yazın....
İnsan ölümü bildiği halde,bir gün yaşayacağını bildiği halde yine de hayatın koşturmasında unutuyor.Sadece yaşlılar ya da hastalar değil gençler,çocuklar ya da bebeklerde de yaşanılan ölümlerin haberini alınca kendine geliyor,ya kendine çeki düzen veriyor ya da bir süre üzülüp sonra unutuyor.Bu dünya için bir şeyler yaparken ölümden sonraki hayatı da unutmamak gerekiyor.Yaşadığınız insanlar önem kazanıyor,çünkü onlar sizin ölümünüzden sonraki işleri toparlıyorlar ya da siz yaşadığınız insanlar için önemlisiniz onların ardından işlemleri yapıyor son yolculuğuna dualarla yapılması gerektiği gibi yapıyorsunuz.Attığınız adım her an önemli çünkü sonraki adımın garantisi yok,hak yemeden,bir cana yardım eli uzatarak,şükrederek,temiz yaşamak gerekiyor.
View the Original article
0 yorum:
Yorum Gönder